واژه اسکراب به معنی ضدعفونی کردن (محلولی که جراحان پیش از عمل جراحی دست هایشان را با آن ضدعفونی می کنند) است، به همین دلیل دسته ای از لباس ها و روپوش های پزشکی هم اینگونه نامیده شده اند می شوند.
برخلاف روپوش بلند پرستاری، جراحان تا اوایل قرن بیست لباس خاصی استفاده نمیکردند، آن زمان جراحان لباس عادی خود را هنگام جراحی بر تن داشتند و فقط یک پیش بند جهت خونی نشدن لباس هلای خود استفاده میکردند. آنها حتی دستکش هم نمی پوشیدند و از لوازم استریل نشده استفاده می نمودند. علیرغم اینکه امروزه جراحی تمیزی و وجدان را به ذهن میاورد، پیش از قرن بیست جراح حرفه ای و موفق به کسی اتلاق میشد که میزان خون بیشتری بر روی پیش بند خود داشت . در سال ۱۹۱۸ با همه گیری آنفولانزا اسپانیایی برخی از جراحان اقدام به گذاشتن ماسک های توری کردند، البته این اقدام برای حفاظت بیماران در مقابل عفونتهای احتمالی نبود بلکه برای حفاظت پزشک در مقابل سرایت بیماری بود. در همان زمان برخی از جراحان برای تمیز کردن اتاق عمل و وسایل آن و جهت حفاظت از دستهای خود در برابر مواد شوینده شروع به پوشیدن دستکش کردند.
در دهه ۱۹۴۰ میلادی در نتیجه ی پیشرفت علم جراحی و کشف عفونتهای مرتبط به زخم، روپوش های تخصصی جراحی جای خود را در میان جراحان باز کردند. در ابتدا اتاق عمل و امکانات آن برای تاکید بر تمیزی همه به رنگ سفید بودند، غافل از آنکه یک محیط کاملا روشن و سفید بدون هیچ تضاد رنگ می تواند منجر به خستگی و ضعف چشم میشود. در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ مسئولین بیمارستان ها اقدام به ایجاد تضاد رنگ در محیط اتاق کرده و رنگ سبز را که تضاد مناسبی با سفید دارد وارد محیط نمودند. تضاد سبز و سفید مانع از خستگی چشم شده و جلوه رنگ قرمز روشن خون را کمتر می کند.
دهه ۱۹۷۰میلادی شروع تحول در نوع روپوش جراحی بود، یک پیراهن آستین کوتاه، یقه هفت همراه با شلوار کمر کش یا یک لباس آستین کوتاه با بلندی تا ساق پا از جنس پنبه یا ترکیب پنبه و پلی استر. علاوه بر لباس جراحی کاربرد کلاه دور کشی یا بند دار نیز مرسوم گردید، ماسک، دستکش لاتکس، گان و کفش مخصوص نیز در دستورالعمل نوع پوشش جراحان قرار گرفت. روپوش جراحی به دلیل رنگش در ابتدا به ست سبز جراحی معروف بود اما سپس به دلیل اینکه در محیطی کاملا ضدعفونی پوشیده و استفاده می گردید به اسکراب نیز معرف شد.
از آنجا که پوشیدن هر نوع لباسی غیر از روپوش جراحی در اتاق عمل ممنوع است (حتی پوشیدن تی شرت زیر گان جراحی)، روپوش های جراحی جهت حفظ پاکیزگی محیط و جلوگیری از آلودگی احتمالی طراحی و تولید شده است. بنابراین هر نوع پوشش دیگر امکان انتقال آلودگی را با خود دارد. حفظ سلامتی بیمار مهمترین امر و اولویت اول است بنابراین پیشرفتهای حوزه ی پزشکی حتی از پوشش جراحان و کادر درمانی غافل نبوده و برای حفاظت از بیمار تمام تلاش خود را در این زمینه انجام می دهد.
امروزه هر لباس پزشکی که شامل یک پیراهن کوتاه و آستین کوتاه و شلوار است، به نام «اسکراب» شناخته میشود. اسکراب ها همچنین ممکن است شامل یک ژاکت بلند و آستین بلند با کمربند و دستبند دستکش باشند که در این صورت تحت عنوان «ژاکت گرم» شناخته می شود. رنگها و الگوهای اسکراب هایی که در عمل جراحی پوشانده می شوند تقریباً همیشه رنگ خاکستری روشن، خاکستری سبز، آبی روشن یا تیره، سبز-آبی رنگ هستند. اسکرابهای غیر جراحی در انواع مختلفی از رنگ ها و الگوهای مختلف قرار می گیرند، از لباسهای رسمی و سفارشی ساخته میشوند، چه در شرکتهای تجاری یکپارچه و چه در خانه، با استفاده از الگوهای چاپ شده موجود در بازار موجود است. بعضی از بیمارستان ها از رنگ اسکراب استفاده میکنند تا تمایز بین بخشهای مراقبت از بیمار (یعنی جراحی، کارشناسان و تکنسینهای اتاق عمل، اورژانس و غیره) یا بین پرسنل مجاز مراقبت از بیمار (پرستاران، تکنسینهای رادیولوژیک، متخصصین تنفسی و فیزیوتراپی و غیره) کارکنان مراقبت (به عنوان مثال، غذاخوری، کارکنان واحدها و بخش هاو غیره). بیمارستانها همچنین ممکن است این عمل را برای تمایز اعضای غیر عملیاتی یا حتی بازدیدکنندگان مانند لباس همراه بیمار گسترش دهند. طرحهای چاپ شده سفارشی نیز که شامل طرح های موضوعی و شخصیت های کارتونی و چاپ های شاد و رنگا رنگ هستند، در بخشهای مختلف درمان همانند مراکز تخصصی و بیمارستان کودکان، کلینیک های دندانپزشکی ، مراکز جراحی زیبایی و کلینیک های پوست و مو و… رایج هستند.